Νίκος Αξιώτης: "Δεν θυμάμαι κανέναν δάσκαλο να μου διδάσκει "Σεβασμός στη αναπηρία!"

Επιμέλεια: Μαίρη Κάντα




Το Θέατρο Κωφών Ελλάδος (ΘΚΕ) δημιουργήθηκε το 1984 χάρη στις προσωπικές προσπάθειες του Στρατή και της Νέλλης Καρρά. Όλα αυτά τα χρόνια, το ΘΚΕ έχει παρουσιάσει με εξαιρετική επιτυχία έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο δραματολόγιο.

Ο ηθοποιός Νίκος Αξιώτης μετά από την 4ετή του εμπειρία στο Θέατρο Κωφών μιλάει για αυτό και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Μιλάει επίσης για την συμμετοχή του στη θεατρική παράσταση «Οι περιπέτειες του Τομ Σογιερ» που ανεβάζει αυτή την περίοδο το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Τέλος, για το standup comedy δηλώνει: «είναι μεγάλο σχολείο για ένα ηθοποιό».

- Για τέσσερα χρόνια ήσασταν στο Θέατρο Κωφών Ελλάδος (ΘΚΕ) . Μιλήστε μας για το ΘΚΕ και για την εμπειρία σας σε αυτό. Το Θέατρο Κωφών είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο που χρειάζεται αμέτρητες σελίδες για να ειπωθεί. Μετακινήθηκε φανερά ο τρόπος σκέψης μου και οι οπτικές μου για την ζωή, για τα γεγονότα, για τα θέματά μου, έγιναν περισσότερες. Πολλές από τις προκαταλήψεις μου έσπασαν και πολλές από τις μίζερες στιγμές μου έγιναν στιγμές δημιουργίας. Δεν πήγα σε άλλο πλανήτη, απλά είδα από κοντά το θέμα «αναπηρία». Εκεί γνώρισα ανθρώπους που αγάπησα, που ερωτεύτηκα, που βρίστηκα, που βαρέθηκα και αυτο γιατι οι κωφοι δεν ειναι κάποιοι ανθρωποι που ειναι διαφορετικοι απο εμας αλλα καποιοι ανθρωποι με διαφορετική κουλτουρα διαφορετικη γλωσσα και διαφορετικες συνηθειες αλλα εξισου ανθρωποι. Δυστυχως για μια ακομα φορά ειδα πως η ελλαδα ειναι πολυ πισω σε θεματα αναπηριας.Όχι μόνο για το πώς μεταχειρίζεται ή πως δεν αποδέχεται τα άτομα με αναπηρία αλλά και για το πόσο δεν εκπαιδεύει και εμάς, για το τι είναι αναπηρία. Σήμερα, το 2012, υπάρχουν άτομα που αντιμετωπίζουν τους κωφούς, και όχι μόνο αυτούς, σαν εξωγήινους!


- Πώς προέκυψε η συνεργασία με το ΘΚΕ;
Η πρώτη αφορμή δόθηκε το 2003. Η Νέλλη Καρρά, διευθύντρια μου στη δραματική σχολή «Αρχή» αλλά και ιδρύτρια του Θεάτρου Κωφών πήρε το έτος μου και μας έφερε σε επαφή με το Θ.Κ.Ε. Το 2006 όταν αποφοίτησα, είχαμε ήδη δημιουργήσει την ομάδα σωματικού θεάτρου «Άλογοι» («α» στερητικό+λόγος). Μία ομάδα που απαρνιέται τον λόγο και ενεργοποιεί το σώμα κάνοντας το να «μιλάει». Προτείναμε λοιπόν στους ηθοποιούς του ΘΚΕ να συνεργαστούμε πειραματικά αρχικά. Και έτσι άρχισε αυτή η δημιουργική συνεργασία.

- Τι προβλήματα αντιμετωπίζει το Θέατρο Κωφών Ελλάδος; Ένα προεδρικό διάταγμα περί αρτιμέλειας απαγορεύει σε μη αρτιμελείς καθώς επίσης και σε αλλοδαπούς πολίτες να φοιτούν σε δραματικές σχολές. Έτσι, όταν το 1984 η Νέλλη Καρρά εγκαινίαζε το Θέατρο Κωφών Ελλάδος αναγκαστικά ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με ερασιτέχνες ηθοποιούς, στη Ισπανία γιόρταζαν τα 50 χρόνια επαγγελματικού Θεάτρου Κωφών. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Έπειτα το Θ.Κ.Ε είναι ένα μη επιχορηγούμενο θέατρο. Το Διοικητικό του Συμβούλιο αλλά και οι ηθοποιοί του πληρώνουν από την τσέπη τους τον άθλιο χώρο που με μεγάλη επιτυχία έχουν μετατρέψει σε θέατρο. Και σαφώς οι εξωτερικοί συνεργάτες όπως η κυρία Σοφία Ρομπόλη η διερμηνέας που βρίσκεται μαζί τους τα τελευταία 15 χρόνια, σκηνοθέτες, φωτιστές, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, τεχνικοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικά.


- Αν και γίνεται αξιόλογη δουλειά στο ΘΚΕ με καλές παραστάσεις είναι λιγότερο διαδεδομένο από ότι άλλα θέατρα. Τι νομίζετε πώς φταίει;
Ο Έλληνας είναι δύσκολο να ξεβολευτεί από το εύκολο, από το εύπεπτο. Τρώμε ευχάριστα οτιδήποτε μας πουλιέται έξυπνα από την τηλεόραση γιατί δεν μας βάζει να σκεφτούμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο όμως να παρακολουθήσουμε μία παράσταση που κάνουν κωφοί. Δηλαδή ανάπηροι. Δηλαδή κάτι σαν εξωγήινοι. Ευτυχώς υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό θεατών που έρχεται να δει θέατρο άσχετα ποιος το κάνει. Άσχετα αν δεν παίζει κανένας επώνυμος. Ένας ακόμα λόγος είναι η διαφήμιση. Τα οικονομικά του Θ.Κ.Ε δεν επιτρέπουν πολλές σπατάλες. Μερικές αφίσες, μερικά διαφημιστικά έντυπα και ότι πιάσει από στόμα σε στόμα.


- Πρόσφατα κάνατε standup comedy. Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός κάνοντας comedy stand up; Είμαι καινούριος σε αυτό το είδος θεάτρου. Σε αντίθεση με μία θεατρική σκηνή που υπάρχει ο τέταρτος τοίχος που λέμε, εδώ ο θεατής είναι μαζί σου, δίπλα σου. Μπορείς να τον αγγίξεις, να μιλήσεις μαζί του και αυτό είναι που κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα. Του δίνεις την ευκαιρία να πει την γνώμη του και πρέπει να την λάβεις σοβαρά υπόψη σου, γιατί καλείσαι επί τόπου να απαντήσεις. Μία ακόμα δυσκολία είναι να κάνεις τον άλλον να γελάσει χρησιμοποιώντας θέματα που στη ζωή τον στεναχωρούν και τον προβληματίζουν. Θέματα όπως η οικονομική κρίση, η πολιτική, η ανεργία κ.α. Τέλος, συνηθίζεται τα κείμενα να γράφονται από τους ηθοποιούς που θα τα ερμηνεύσουν, οπότε προστίθεται ακόμα μία ευθύνη. Η ευθύνη του συγγραφέα που έχει κάτι να πει και πρέπει να βρει τον καλύτερο τρόπο να το πει μέσα από το κείμενό του.


- Τι σας πληγώνει; Με αυτή την ερώτηση, μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό απαντήσεις του στυλ… με πληγώνει η υποκρισία, το ψέμα, ο πόλεμος και άλλα τέτοια μεγάλα και βαθυστόχαστα. Έκανα μία παύση και προσπάθησα να σκεφτώ εκ νέου. Στο μυαλό μου ήρθε η λέξη «γέλιο». Χωρίς να το λέω με απόλυτη σιγουριά με πληγώνει να βλέπω ανθρώπους που δεν μπορούν να γελάσουν. Είναι απίστευτο ότι στην σημερινή εποχή πρέπει να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια για να γελάσουμε όταν το γέλιο δεν είναι τίποτα άλλο από μία απόλυτα φυσική αντίδραση του οργανισμού. Έχουμε ξεχάσει να αισθανόμαστε.


- Με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης αυτή την περίοδο ανεβάζετε την θεατρική παράσταση «Οι περιπέτειες του Τομ Σόγιερ». Μιλήστε μας για αυτή τη παράσταση.

Αρχικά είναι μία παράσταση για παιδιά. Όμως, όπως λέει και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ και σκηνοθέτης της παράστασης, κ. Γιάννης Καραχισαρίδης: «Μία παράσταση είναι κατάλληλη για παιδιά αφού πρώτα κριθεί κατάλληλη για ενήλικους». Έτσι, μιλάμε για μία παράσταση που η προσέγγιση των ηρώων στις πρόβες, έγινε όπως ακριβώς θα κάναμε σε μία βραδινή παράσταση για μεγάλους. Βασικοί ήρωες είναι ο Τομ Σόγιερ και ο Χακ Φιν τον οποίο και ερμηνεύω. Δύο έφηβοι που αποζητούν διαρκώς νέες περιπέτειες, θυμίζοντας μας πως η φαντασία και το όνειρο είναι δυνατές πρώτες ύλες για την κατάκτηση και των ψηλότερων στόχων. Από την μία αστείρευτη παιδικότητα και από την άλλη, δυναμική, αποφασιστικότητα και ωριμότητα που μόνο σε μεγάλους θα συναντούσαμε.


- Ποιοι έχουν δουλέψει για την παράσταση αυτή; Τις χορογραφίες τις έχει κάνει ο Πάρης Μαντόπουλος που έχουν έντονο το ακροβατικό στοιχείο ξεφεύγοντας αρκετά από τον συμβατικό τρόπο. Σημαντική δουλεία έχει γίνει και στα σκηνικά, τα κοστούμια και τους φωτισμούς από τον Αντώνη Χαλκιά, τον σκηνογράφο της σειράς «Το Νησί». Την διασκευή για το θέατρο την έχει κάνει ο Νίκος Κέφαλος, την μουσική διδασκαλία η Έμη Τσιούρα και βοηθός σκηνοθέτη είναι η Άσπα Σιώκου. Οι ηθοποιοί της παράστασης είναι ο Νικήτας Αναστόπουλος, η Εύα Βάρσου, ο Αντώνης Βούλτσος, η Μαρία Θρασυμβουλίδη, ο Κωνσταντίνος Κοττής, ο Μιχάλης Μπογέας και η Πηνελόπη Τσούτσουβα.





- Ποια η γνώμη σας για την σημερινή κατάσταση της χώρας;
Βόλεμα και εδώ. Η εκάστοτε εξουσία βολεύεται έχοντας μία ηγετική θέση, οι γηραιότεροι φορούν παρωπίδες και συνεχίζουν να ψηφίζουν κόμματα παίρνοντας υπόψη το χρώμα του προεκλογικού έντυπου, η νεολαία πίνει καφέ σε trendy καταστήματα και κονταροχτυπιέται στον στίβο του play station 2 και τέλος η γενιά η δικιά μου και των γονιών μου τσακωνόμαστε , στον καναπέ του σαλονιού, για το αν τελικά φταίνε οι παππούδες ή τα πιτσιρίκια εφόσον εμείς τα κάνουμε όλα σωστά! Έτσι βλέπω την σημερινή κατάσταση της χώρας. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όμως δεν είναι όλα μαύρα, δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως πάντα στον κανόνα.



- Θα φεύγατε από την Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον; Συχνά το σκέφτομαι. Κάθε μέρα και πιο σοβαρά και έντονα. Δεν είναι εύκολο να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν και να κάνεις μία νέα αρχή σε μία άλλη χώρα, παίρνοντας ένα τόσο μεγάλο ρίσκο. Καμιά φορά όμως για να έχεις μέλλον, πρέπει να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν….



-Τέλος, σε ποια ερώτηση δεν θα απαντούσατε; Ηθοποιός είσαι ε; Μπορείς να μας παίξεις κάτι;

Σχόλια